خداحافظی...

پریشب پسرداییم زنگ زد و گفت که امشب فوتبال داریم و حتماً باید بیایی ولی نباید به کسی بگی

منم رفتم و دیدم که بازی دوستانه نبود و مسابقه نیمه رسمی بود، واسه این گفته بودن به کسی نگو تا بازیکنای ضعیفترمون نیان.

ما 5+1 نفر بودیم که من به خاطر اضافه وزنم (90+) دروازه بان بودم و بقیه بازیکنا همشون مهاجم بودن!

خلاصه بازی ما شده بود یه چیزایی تو مایه های مدیریت به سبک ایرانی که تو وبلاگم موجوده!

آخرش هم با 8 گل اختلاف باختیم چون پستی به عنوان بازیکن وسط و مدافع تو تیم ما وجود نداشت!

البته ما یه فرق اساسی با این قضیه مدیریت به سبک ایرانی داشتیم، اونم اینکه خودمون با خودمون مشکل داشتیم و همش سر هم داد می زدیم!

صبحش (ساعت 10 قبل از ظهر) که از خواب بیدار شدم دیدم حاجیه خانوم پیراهن ورزشیم رو داغون کرده بود، نمیدونم تو ماشین لباسشویی چی گذاشته بود که مارک و شماره هاش سوخته بود... بگذریم، با این اوضاع فکر کردم بهتره برم سرکار (آخه قرار نبود برم سر کار) همین که رفتم لباسام رو بپوشم یه چیزی نظرم رو جلب کرد. یه یادداشت! حاجیه خانوم می خواستن برن مراسم عروسی!

تنها سرنخ علت خراب کردن پیراهن ورزشیم پیدا شد! اما جرأت اعــتراض نداشتم چون می دونستم سـ..ــرکوب میشم

خلاصه اوضاع یه جورایی پیش می رفت که من دیگه نرم فوتبال، آخه بعدش بهم گفتن دیگه نریم (آخه با این وضع، نریم بهتره) تا دیگه ضایع نشیم!

خلاصه موقتاً من از دنیای فوتبال خداحافظی کردم

اینم همون سرنخیه که گفتم